با چهره‌ای گشاده و چشمان قیمتی

تو بهترین نشانۀ هر سنگ تهمتی

جاری است خون حضرت هابیل در رگت

مانند سایه در پی‌ات آن كین لعنتی

قارونیان و بلعمیان و فراعنه

هریک به صف، پی طلب خویش، نوبتی

جای تو مزرع زر و تزویر و زور نیست

با حرف‌هات بر تن این خاک، آفتی

باید تو را به بادیه‌ها و به كوه راند

تو چون ابوذری، تو غریبی و قرمطی

می‌رانی از زُبیر و كمیل و علی سخن

پیوسته یاد امت و فكر امامتی¹

از تیک‌تاک‌های کلامت به وحشت‌اند

بایست چاره کرد تو را، بمب ساعتی!

باید که مهر زد دهنت را به حیلتی

باید شکست آینه‌ات را به ضربتی

اما تو ضرب گشتی و تکثیر می‌شوی

نام تو جاودان شده دکتر شریعتی